Niektórzy artyści zajmują się po prostu pisaniem powieści, dla innych gatunek ten stanowi środek artystycznego wyrazu, równoważny performansowi czy wideo. Ci drudzy starają się doprowadzić do długotrwałego zaangażowania widzów w dzieło sztuki. Stosowane przez nich strategie twórcze, mające służyć samemu procesowi, a nie osiągnięciu ostatecznego wyniku, są sprzeczne ze strategiami dominującymi w instytucjach oraz na rynku sztuki. Powieści tworzone przez artystów wprowadzają do sztuk wizualnych elementy typowe dla literatury, takie jak fikcja, identyfikacja oraz zagadnienia autorstwa. Wszystkie z nich wskazują na chęć podważenia przekonań dotyczących indywidualnej tożsamości oraz stworzenia nowych miejsc intersubiektywnej wymiany. Z perspektywy historycznej powieści artystów wywodzą się z estetyki relacyjnej, a nie ze sztuki konceptualnej, choć tworzenie czysto tekstualnych prac sugerowałoby coś innego. Powieści nadają się też do produkcji i dystrybucji masowej, stały się metodą interwencji w sferze publicznej.
