Ana Janevski chowa się za okularami i swoją książką Kiedy rano otwieram oczy widzę film. Ana jest tuż przed wylotem do NYC (nasza koleżanka zamienia warszawskie MOMA na MOMA nowojorskie). W tle słynna mozaika na Pańskiej. Wydawnictwo Kiedy rano... jest powrotem do inauguracyjnej wystawy, pod tym samym tytułem, zorganizowanej trzy lata temu w tymczasowej siedzibie Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. W bogato ilustrowanej książce, projektowanej przez Ludovica Ballanda, znajdują się teksty Stevana Vukovića, Łukasza Rondudy, rozmowa z Tomislavem Gotovacem, sporo archiwalnych tekstów: manifestów komentarzy, anonsów etc.
Oto informacja od wydawcy: Zapraszamy w podróż do kraju, którego już nie ma, a który wytworzył najważniejszy w naszej części Europy mit sztuki radykalnej. Ana Janevski, narodziny nowych tendencji w sztuce przełomu lat 60. i 70. lokuje poza jej granicami – w amatorskich klubach filmowych, w których eksperymenty przeprowadzali nieobciążeni artystycznością przedstawiciele różnych dziedzin wiedzy i kultury. Książka pokazuje związki kina amatorskiego – rozkwitającego w byłej Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii dzięki publicznemu mecenatowi – ze sztukami wizualnymi i wzajemne oddziaływanie filmowców i artystów innych dziedzin. To właśnie artyści i filmowcy jugosłowiańscy jako pierwsi artyści neoawangardowi w bloku wschodnim próbowali badać własne uwikłania w rzeczywistość, jako pierwsi zaproponowali projekt jej alternatywnej modernizacji, różnej od tej, którą proponowały socjalistyczne władze. Specyficzne usytuowanie na styku sztuki modernistycznej i strategii postkonceptualnych oraz postminimalistycznych, na styku dwóch światów: zachodniego kapitalizmu i wschodniego komunizmu generowało oryginalne, niepowtarzalne fenomeny artystyczne, niemogące się pojawić nigdzie poza Jugosławią i tamtym czasem: twórczość Gorana Trbuljaka, Tomislava Gotovaca, Sanji Iveković, Dalibora Martinisa czy Mariny Abramović.
Niestarzejąca się lektura: Der Judenstaadt Teodora Herzla, w nowym wydaniu. Książka wyszła w popularnej penguinowskiej serii Great Ideas, która budzi zazdrość wielu naszych znajomych grafików i typografów: niewątpliwie jest to jedna z najpiękniej zaprojektowanych, głównie literniczych, serii okładek ostatnich lat. Poza tym, współczesna lektura Herzla w świetle takich eksperymentów jak Sealand, The Kingdom of Vargaland-Elgaland, JRMiP, Cabinetlandia czy NSK, nabiera jeszcze innego znaczenia - warto odczytać ją nie tylko jako rzeczowy instruktaż, ale i artystyczne ćwiczenie z politycznej wyobraźni.
Garść tematycznych linków: o niechęci do własnego kraju czytaj tutaj , o powstawaniu nowych państw tu a tam można zobaczyć wszystkie okładki z serii Great Ideas.
Oto powieść sensacyjna pod przykrywką krytycznego eseju o muzealnictwie (choć odwrotne odczytanie byłoby również uzasadnione). Profesor Piotr Piotrowski relacjonuje piętnaście miesięcy spędzonych na stanowisku dyrektora Muzeum Narodowego. Jak wiemy, przygoda z transformowaniem MN w "instytucję autokrytyczną, rewidującą własną tradycję, mierzącą się z własnym autorytetem", nie zakończyła się szczęśliwie. Niemniej jednak ostatnie słowo należy do Piotrowskiego. To właśnie jego historię, m. in. za sprawą tej czujnie napisanej książki, zapamiętają teraz kolejne pokolenia badaczy, poszukujący źródeł polskiego post-muzeum. Na rodzimym gruncie jest to pozycja wyjątkowa, nie ograniczająca się tylko i wyłącznie do przypadku Muzeum Narodowego, lecz diagnozująca i antycypująca tendencje w polskim muzealnictwie w szerszym planie: polityki kulturalnej i uwikłań ekonomicznych.
Za projekt graficzny wydawnictwa odpowiadają Guy Saggee i Avihai Mizrahi ze studia Shual (Tel Awiw). Na liście uczestników tego wydawniczego projektu znajdują się m. in.: Gish Amit, Yazid Anani, Ariella Azoulay, Marek Beylin, Achim Borchardt-Hume, Andrea Geyer, Mika Hannula, Daniel Hendrickson, Rafał Jakubowicz, Wam Kat, Yuval Kremnitzer, Renzo Martens, Oliver Ressler, Sarah Rifky, Lia Perjovschi, Chantal Pontbriand, Ila Ben Porat, Steven ten Thije, James Trainor oraz kolektyw WHW. Książkę dystrybuuje berliński Sternberg Press.
Oto informacja od wydawcy: Zapraszamy w podróż do kraju, którego już nie ma, a który wytworzył najważniejszy w naszej części Europy mit sztuki radykalnej. Ana Janevski, narodziny nowych tendencji w sztuce przełomu lat 60. i 70. lokuje poza jej granicami – w amatorskich klubach filmowych, w których eksperymenty przeprowadzali nieobciążeni artystycznością przedstawiciele różnych dziedzin wiedzy i kultury. Książka pokazuje związki kina amatorskiego – rozkwitającego w byłej Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii dzięki publicznemu mecenatowi – ze sztukami wizualnymi i wzajemne oddziaływanie filmowców i artystów innych dziedzin. To właśnie artyści i filmowcy jugosłowiańscy jako pierwsi artyści neoawangardowi w bloku wschodnim próbowali badać własne uwikłania w rzeczywistość, jako pierwsi zaproponowali projekt jej alternatywnej modernizacji, różnej od tej, którą proponowały socjalistyczne władze. Specyficzne usytuowanie na styku sztuki modernistycznej i strategii postkonceptualnych oraz postminimalistycznych, na styku dwóch światów: zachodniego kapitalizmu i wschodniego komunizmu generowało oryginalne, niepowtarzalne fenomeny artystyczne, niemogące się pojawić nigdzie poza Jugosławią i tamtym czasem: twórczość Gorana Trbuljaka, Tomislava Gotovaca, Sanji Iveković, Dalibora Martinisa czy Mariny Abramović.
