Oto powieść sensacyjna pod przykrywką krytycznego eseju o muzealnictwie (choć odwrotne odczytanie byłoby również uzasadnione). Profesor Piotr Piotrowski relacjonuje piętnaście miesięcy spędzonych na stanowisku dyrektora Muzeum Narodowego. Jak wiemy, przygoda z transformowaniem MN w "instytucję autokrytyczną, rewidującą własną tradycję, mierzącą się z własnym autorytetem", nie zakończyła się szczęśliwie. Niemniej jednak ostatnie słowo należy do Piotrowskiego. To właśnie jego historię, m. in. za sprawą tej czujnie napisanej książki, zapamiętają teraz kolejne pokolenia badaczy, poszukujący źródeł polskiego post-muzeum. Na rodzimym gruncie jest to pozycja wyjątkowa, nie ograniczająca się tylko i wyłącznie do przypadku Muzeum Narodowego, lecz diagnozująca i antycypująca tendencje w polskim muzealnictwie w szerszym planie: polityki kulturalnej i uwikłań ekonomicznych.
